W latach 60-tych wiele rządów rozszerzyło swój system urbanistyczny, aby wzmocnić uprawnienia w zakresie ochrony historycznego środowiska budowlanego. Główną innowacją było wyznaczenie ośrodków, w których rewitalizacja jest ograniczona do minimum, a inwestycje publiczno-prywatne są mobilizowane do renowacji starych budynków. Jednakże, podczas gdy takie obszary były zaniedbane i zajmowane przez ubogich mieszkańców miast, były one zlokalizowane na terenach o wysokiej wartości. Wynikające z tego presje rozwojowe prowadzą do gentryfikacji/rewitalizacji dla finansowanych przez rząd projektów infrastrukturalnych, tj. budowy dróg. Niniejsza książka zawiera unikalną, systematyczną, międzynarodową analizę porównawczą planowania ochrony przyrody na przestrzeni dwóch dekad w Londynie i Stambule. Mocne i słabe strony tych dwóch systemów krajowych zostały ujawnione poprzez analizę ich ram prawnych i politycznych oraz studium przypadku wdrożenia Covent Garden i Beyoglu. Pokazuje to, że względny sukces w Londynie wynikał ze znacznie silniejszego systemu planowania urbanistycznego. Książka ta będzie cenna dla pracowników akademickich, specjalistów i studentów. Stanowi ona istotny wkład w historię ochrony środowiska miejskiego, który ma duże znaczenie dla współczesnych debat ochrona a rozwój.
