Dwadzieścia wymogów pierwszego wieku stanowi bezprecedensowe wyzwanie dla edukacji. Kluczowe znaczenie ma tu związek pomiędzy edukacją i praktyką oraz kwestia przygotowania absolwentów do przyszłej praktyki. Niniejsze opracowanie dotyczy studenckiego doświadczenia praktycznego i jego znaczenia dla formalnej edukacji architektonicznej. Dąży ono do lepszego zrozumienia doświadczeń studenta w zakresie uczenia się w praktyce wraz z zaangażowaniem praktyk w celu opracowania zintegrowanych z pracą ram kształcenia dla architektury. W celu zebrania danych przeprowadzono interpretacyjne i jakościowe podejście badawcze oraz metodologię wykorzystującą półstrukturalne kwestionariusze i indywidualne wywiady pogłębione. Udokumentowano i przeanalizowano doświadczenia studentów w różnych środowiskach praktyk z uwzględnieniem kontekstu australijskiego i malezyjskiego. Zidentyfikowano trzy propozycje tematyczne odnoszące się do rozwoju osobistego, rozwoju zawodowego i perspektyw kulturowych studentów i stwierdzono, że mają one istotną wartość edukacyjną.
